przypis do przypisu z innej książki

W tym przykładzie przypisu rzeczowego mamy do czynienia ze zwróceniem przez autorkę uwagi na problematyczność zastosowania danego pojęcia. Źródło: M. Bobako, „Islamofobia jako technologia władzy”. Studium z antropologii politycznej”, Kraków 2017, s. 23. Przypis 9 jest przykładem polemiki. W miejscu, w którym wywołałeś okno przypisów, pojawia się odwołanie do treści przypisu, numerowane w taki sam sposób. Każdy kolejny przypis będzie miał kolejny numer. Wyjaśnijmy teraz znaczenie poszczególnych opcji okna dialogowego. Lokalizacja. Przypis dolny możesz wstawić na dole strony (domyślne położenie) lub zaraz pod Należy pamiętać, iż przywoływanie cudzych myśli w oryginalnym brzmieniu lub parafrazowanie ich bez udokumentowania tego w formie przypisu stanowi naruszenie prawa i traktuje się jako plagiat. (parafraza - przeróbka, modyfikacja tekstu, ustępu, dzieła, oddająca jego treść, sens w innej formie (Kopaliński 1999)). 2. Skaczemy do przypisu klikając na jego nr w tekście. 3.Włączamy opcję "Zaznacz tekst" i zaznaczamy tekst przypisu, klikamy prawym przyciskiem myszki i z menu wybieramy "Utwórz łącze" (lub Włączamy opcję "Powiąż" i zaznaczamy trzymająć wciśnięty lewy przycisk myszki kwadrat wokół przypisu. 4. W odniesieniu do przywołanej w pytaniu publikacji możemy zastosować następujące brzmienie przypisu bibliograficznego: 11 Kodeks cywilny, opr. red. R. Idzik, Warszawa–Bielsko-Biała 2009, s. XYZ. W bibliografii załącznikowej na końcu książki można podać więcej danych, np. Kodeks cywilny. Przypis do książki dwóch lub więcej autorów. O kolejności autorów decyduje kolejność na stronie tytułowej książki. Inicjał imienia pierwszego autora, Nazwisko pierwszego autora, Inicjał imienia drugiego autora, Nazwisko drugiego autora, itd. Tytuł książki, Miejsce wydania rok wydania, strona. Np.: soal matematika kelas 1 sd kurikulum merdeka. Zobacz jak napisać przypis, jaki układ elementów zastosować, zapoznaj się z przykładami przypisów. Przypisy występują przede wszystkim w pracach naukowych. Najczęściej zawierają informację do jakiego źródła (np. książki, aktu prawnego, artykułu internetowego) odwołał się autor pracy. Przypisy są stosowane, jeśli przywołuje się opracowania innych autorów. Jednak oprócz tej funkcji, przypis może spełniać także funkcję polemiczną (przekształcenie myśli innego autora lub wejście z nim w polemikę) oraz objaśniać jakieś zagadnienie bardziej szczegółowo. Przypis zawiera więc uzupełnienie tekstu właściwego, które jest interesujące dla czytelnika, ale nie ma większego znaczenia dla głównej myśli dzieła (gdyby tak było, należałoby umieścić tę treść w tekście właściwym). Wskazówki Przypisy umieszcza się na dole strony (najpopularniejszy sposób), na końcu rozdziału lub na końcu całej pracy (występują oprócz tego przypisy w tekście, których tutaj nie omawiam); Tekst właściwy jest połączony z przypisami za pomocą odsyłaczy (najczęściej w postaci cyfr w indeksie górnym); Odsyłacz do przypisu powinien znajdować się przed znakiem interpunkcyjnym (kropką, przecinkiem, średnikiem). Wyjątkiem jest zdanie zakończone skrótem (np. itd., itp.), w którym po odsyłaczu nie stawia się już kropki. W przypadku zdań zakończonych wykrzyknikiem, znakiem zapytania lub wielokropkiem, odsyłacz znajduje się po znaku interpunkcyjnym. Więcej na ten temat poniżej; W przypisie umieszcza się następujące informacje: autor, tytuł, wydawnictwo, miejsce i rok wydania, strona; Tytuł jest wyróżniony kursywą; Kiedy powtórnie powołujesz się na to samo dzieło (bezpośrednio jeden przypis po drugim) tego samego autora, wystarczy napisać „tamże” i numer strony (o ile była inna); Skróty, z którymi możesz się spotkać w trakcie robienia przypisów i ich odpowiedniki: tamże (ibidem), dz. cyt. (op. cit.), i in. (et al, etc.). Miejsce odsyłacza Miejsce odsyłacza (znajdującego się w tekście właściwym) do przypisu w sytuacji, gdy przypis odnosi się do całego zdania lub akapitu: kiedy zdanie jest zakończone kropką, np. To jest przykład zdania2. kiedy odsyłacz znajduje się po inicjale, np. To jest przykład zdania napisanego przez kiedy odsyłacz znajduje się po skrócie, np. To jest przykład zdania, które zostało napisane w celu: wyjaśnienia, zilustrowania, zademonstrowania kiedy zdanie jest zakończone wykrzyknikiem, np. To jest przykład zdania!2 kiedy zdanie jest zakończone znakiem zapytania, np. To jest przykład zdania?2 kiedy zdanie jest zakończone wielokropkiem, np. To jest przykład zdania…2 Miejsce odsyłacza do przypisu w sytuacji, gdy przypis odnosi się do konkretnego wyrazu znajduje się bezpośrednio po tym wyrazie i przed występującym za nim znakiem interpunkcyjnym. Układ Przypisy wyglądają następująco: przypis źródłowy zwykły (wskazuje na źródło pochodzenia jakiejś informacji, która została zacytowana bardzo dokładnie) [numer przypisu] [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Przykład 1 M. Ziółkowski, Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego, Wydawnictwo Fundacji Humaniora, Poznań 2000, s. 56. Kiedy powtórnie (bezpośrednio jeden przypis po drugim) powołujesz się na to samo dzieło tego samego autora, wystarczy napisać: [numer przypisu] Tamże, [skrót „s.” i numer strony o ile jest inna niż poprzednio]. przypis polemiczny (kiedy przytaczasz myśl innego autora niezbyt dosłownie lub prowadzisz z nim polemikę – tę różnicę czytelnik może wywnioskować z kontekstu) [numer przypisu] Por. [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Przykład 1 Por. M. Ziółkowski, Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego, Wydawnictwo Fundacji Humaniora, Poznań 2000, s. 56. lub [numer przypisu] [Treść polemiki]. Por. [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Kiedy powtórnie (bezpośrednio jeden przypis po drugim) powołujesz się na to samo dzieło tego samego autora, wystarczy napisać: [numer przypisu] Por. tamże, [skrót „s.” i numer strony o ile jest inna niż poprzednio]. Przykład 1 Por. tamże, s. 57. przypis odsyłający (odsyła czytelnika do innych prac lub innego miejsca we własnej pracy, w celu znalezienia dokładniejszej informacji) [numer przypisu] Zob. [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Przykład 1 Zob. M. Ziółkowski, Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego, Wydawnictwo Fundacji Humaniora, Poznań 2000, s. 56. Kiedy powtórnie (bezpośrednio jeden przypis po drugim) powołujesz się na to samo dzieło tego samego autora, wystarczy napisać: [numer przypisu] Zob. tamże, [skrót „s.” i numer strony o ile jest inna niż poprzednio]. Przykład 1 Zob. tamże, s. 57. przypis dygresyjny (autor pracy zamieszcza uwagi, wyjaśnienia, informacje uzupełniające) [numer przypisu] [Treść]. Przykład 1 Protestantyzm należy do głównych gałęzi chrześcijaństwa razem z katolicyzmem i prawosławiem. Komentarze Plagiaty, cytaty, przypisy UWAGA! W związku z licznymi (coraz liczniejszymi) mailami zawierającymi prośbę o (najczęściej szybką) pomoc, informuję: Autor poniższego tekstu (czyli ja) nie jest ekspertem czy autorytetem w dziedzinie sporządzania przypisów czy bibliografii, który miałby czas, byłby zobowiązany i chętny do rozwiązywania redaktorom, korektorom, edytorom czy autorom konkretnych problemów w tym zakresie. Moja wiedza płynie wyłącznie z obserwacji tego, jak to robią inni, stąd do takiej obserwacji zachęcam poszukujących odpowiedzi. W tym wymiarze świata społecznego jakim jest nauka, gdzie najwyższą wartością jest prawda, nie ma większej zbrodni niż kłamstwo. Wydawałoby się, że osobom, które przekraczają bramy Uniwersytetu, zwanego czasem, może zbyt górnolotnie, "Świątynią poznania", nie trzeba przypominać rzeczy tak oczywistych. Niestety, doświadczenie uczy czego innego. Tylko w ostatnim semestrze "zapomniało" o tym kilkunastu moich studentów w związku z tym otrzymali ocenę niedostateczną, najedli się wstydu (mam nadzieję), nie licząc zmarnowanego czasu (mojego i ich). Najpospolitszą formą kłamstwa w studenckich pracach (oprócz ściągania) staje się obecnie plagiat. Z punktu widzenia prawa bywa on najczęściej także kradzieżą własności intelektualnej, ale kłamstwem jest zawsze i przede wszystkim z tego względu stanowi wykroczenie przeciw Nauce. Przysłowie mówi, że "okazja czyni złodzieja", obecnie Internet stwarza setki takich okazji. Łatwo znaleźć kilka artykułów na dany temat (albo nieco obok), zaznaczyć [Ctrl+A], skopiować [Ctrl+C], wkleić [Ctr;+V], podpisać (ZSWP). Można znaleźć nawet książki źródłowe. Trzeba napisać streszczenie?, cóż prostszego, można to zrobić przy pomocy samej myszki i klawisza [Del]. Pokusa jest tak wielka, że czasem całkiem poprawne, a nawet niezłe prace są popsute przez wklejenie akapitu z Wikipedii czy ze " pozostaje dla mnie zagadką - po co? Przyciśnięci do muru plagiatorzy próbują ratować się pytaniami: Co to właściwie jest plagiat? Od ilu skopiowanych zdań można o nim mówić? Polecam kompetentny artykuł wyjaśniający te kwestie z perspektywy prawniczej: VII nie kradnij Odpowiedź na pytanie: jak zatem można korzystać z cudzych prac, znajdzie czytelnik poniżej. Reguły korzystania z cudzych prac 1. Każda myśl, którą zaczerpnęliśmy od innego autora, musi być opatrzona przypisem. Weber wyróżnił trzy typy prawomocnego panowania 1. 2. Każde zdanie, które zaczerpnęliśmy od innego autora, musi być ujęte w cudzysłów i opatrzone przypisem. Zdaniem Webera "istnieją w zasadzie trzy wewnętrzne uprawomocnienia, a więc podstawy prawomocnego panowania" 1. Wyjątki: od zasady 1) wyłączone są prawdy powszechnie znane, należące do wiedzy ogólnej, ujmowane w podręcznikach (do podręczników stosuje się natomiast zasada 2)) od zasady 2) nie dajemy przypisów do cytatów, które stanowią motto naszej pracy (podajemy tylko autora i zazwyczaj tytuł dzieła). Przypisy Dobre przypisy powinny spełniać następujące warunki: 1. Przypis powinien jednoznacznie identyfikować miejsce skąd zaczerpnęliśmy daną myśl/zdanie. Powinniśmy zatem przy jego pomocy bez problemu móc znaleźć książkę i miejsce w niej, z którego pochodzi zapożyczenie. 2. Przypisy powinny być konsekwentne. W całym tekście stosujemy ten sam system. 3. Przypisy powinny być oszczędne (ekonomiczne). Systemy przypisów Stosuje się najczęściej dwa sposoby konstruowania przypisów: tradycyjny i harwardzki. Tradycyjny system przypisów. (Najbardziej elementarne zasady) Przypisy umieszczamy u dołu strony (rzadziej na końcu tekstu czy rozdziału). Stosujemy konsekwentnie albo skróty w języku polskim (tamże, tenże, dz. cyt.) albo łacińskim (ibidem, idem, eadem, Pierwszy przypis zawiera zwykle kompletną informację o danym dziele, czyli inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł, tłumaczenie, miejsce i data wydania, [wydawnictwo - jeżeli nie ma bibliografii] strona. Tytuł pracy, artykułu wyróżniamy kursywą (także pracy zbiorowej z której pochodzi artykuł). Tytuł czasopisma z którego zaczerpnięty jest artykuł dajemy w cudzysłowie bez kursywy. 1 M. Weber, Gospodarka i społeczeństwo. Zarys socjologii rozumiejącej, przeł. D. Lachowska, Warszawa 2002, PWN, Gdy kolejny w tekście cytat odwołuje się do tego samego dzieła i tej samej strony dajemy: 2 Ibidem. 2 Tamże. Gdy do tego samego dzieła ale innej strony 3 Ibidem, s. 266. 3 Tamże, s. 266. Gdy teraz zacytujemy inne dzieło, innego autora, oczywiście postępujemy tak jak w przypisie pierwszym np. 4 F. Znaniecki, Społeczne role uczonych, przeł. J. Szacki, Warszawa 1984, PWN, Ale gdy teraz zechcemy wrócić do Webera, dajemy: 5 M. Weber, op. cit., s. 288. 5 M. Weber, dz. cyt. s. 288. Gdy chcemy przywołać inne dzieło tego samego autora dajemy: 6 Idem, Polityka jako zawód i powołanie, przeł. A. Kopacki, Kraków 1998, Znak, 7 Tenże, Polityka jako zawód i powołanie, przeł. A. Kopacki, Kraków 1998, s. 111. W przypadku dzieła kilkorga autorów odpowiednio Iidem (Ciż sami). W przypadku autorki - Eadem [taż] Gdy już wprowadziliśmy więcej niż jedno dzieło danego autora, przechodząc od cytowania jednego do drugiego posługujemy się skrótem tytułu. 8 M. Weber, Gospodarka i społeczeństwo..., s. 11. 9 Ibidem, s. 12. 10 Idem, Polityka jako..., s. 123. Gdy piszemy monografię jakiegoś autora i korzystamy z większej liczby jego dzieł, możemy wprowadzić ich wygodne skróty. Odnośnie niektórych autorów takie skróty są powszechnie przyjęte wśród badaczy (na przykład Tomasza z Akwinu - patrz). Swoje skróty ma także Biblia, Koran i inne święte księgi. Nie stosuje się przypisu: 23Pan Bóg, Biblia, s. 123, tylko podaje konkretny skrót księgi, numer rozdziału i werset np. Mt 4,11, zaznaczając za pierwszy razem z jakiego tłumaczenia korzystamy, (Biblia Warszawska, Poznańska i in. podając opis bibliograficzny wydania). Pozostałych reguł (cytowanie czasopism, z dzieł zbiorowych, hasła z encyklopedii etc.) proszę się doszukać/domyślić czytając literaturę naukową! Wady tradycyjnych przypisów: - Gdy wertując indeks w poszukiwaniu interesującego nas terminu trafimy na stronę 232 i tam znajdziemy przypis np. 478 M. Weber, op. cit, będziemy zmuszeni kartkować całą książkę aż do początku, dopóki nie znajdziemy miejsca, gdzie Weber przytoczony jest po raz pierwszy (chyba, że autor zamieścił bibliografię i - na nasze szczęście - przywoływał tam tylko jedno dzieło Webera). - Tradycyjny sposób cytowania sprzyja "piętrowości" tekstu. Często cenne myśli, które autorowi przypomniały się już po napisaniu rozdziału, umieszcza on (maczkiem!) w przypisie, co bywa niezmiernie uciążliwe dla czytelnika i rozleniwiające dla autora. Przypisy harwardzkie. Składają się z dwóch elementów: przywołania w tekście i (koniecznie!) bibliografii. Przywołanie w tekście jest bardzo proste, składa się z nazwiska autora, daty wydania dzieła i strony, np (Weber 2002:254) lub [Weber 2002, Na końcu artykułu (rozdziału, książki) musi być dokładny opis bibliograficzny: Nazwisko i imię, data, tytuł, tłumaczenie, miejsce, wydawnictwo. Czyli: Weber Max, 2002, Gospodarka i społeczeństwo. Zarys socjologii rozumiejące, przeł. D. Lachowska, Warszawa, PWN. Przypisy harwardzkie wymagają wprawdzie ciągłego "skakania" do bibliografii, tym niemniej przynajmniej zawsze wiadomo, gdzie znaleźć pełną informację. Wymuszają one także inne - bardziej rzetelne - podejście do pisania. Piszemy to, co mamy do napisania, nie ma dopisywania, pisania "na marginesie". Quod scripsi - scripsi. Tekst jest w rezultacie jaśniejszy i czytelniejszy, co ułatwia lekturę ale też pomaga autorowi uporządkować myśli. Uwaga! Poszczególne wydawnictwa mogą mieć własne, nieco zmodyfikowane zasady. Niekiedy na przykład zaleca się podawanie daty w opisie bibliograficznym w nawiasie okrągłym, wówczas wyglądałby on tak: Weber Max (2002) Gospodarka i społeczeństwo. Zarys socjologii rozumiejące, przeł. D. Lachowska, Warszawa, PWN. Adam Wolański (w: Bańko 2006) dopuszcza obie formy (oddzielenie daty nawiasami lub przecinkami). Po dacie można zastosować przecinek bądź dwukropek. Możliwe są zatem według niego następujące formy: Weber Max, 2002, Gospodarka i społeczeństwo... Weber Max (2002), Gospodarka i społeczeństwo... Weber Max, 2002: Gospodarka i społeczeństwo... Weber Max (2002): Gospodarka i społeczeństwo... Niektórzy łączą (w pewnym zakresie) oba systemy, wprowadzając do adnotacji harwardzkiej ibidem czy idem. Inni numerują pozycje w bibliografii i w przywołaniu podają tylko numer pozycji i stronę, np. [32:254] Bibliografia 1. Andreski Stanisław... [...] 32. Weber Max, 2002, Gospodarka i społeczeństwo. Zarys socjologii rozumiejącej, przeł. D. Lachowska, Warszawa, PWN. Cytując strony internetowe należy podać jej adres oraz datę, kiedy dana treść była dostępna. Gdy znamy datę publikacji w Internecie, możemy potraktować ją jako datę wydania Kaczmarek Kamil, 2009, Zasady sporządzania przypisów, [ (dostęp: |data pobrania|). Jak widać wiele można, byle konsekwentnie (i za zgodą wydawcy/ promotora). Omówienie trzech systemów cytowania: tradycyjnego, harwardzkiego i vancouverskiego można znaleźć w książce: Polszczyzna na co dzień, pod redakcją Mirosława Bańko, Warszawa 2006, PWN: tradycyjne: 616-625, Vancouver System: 634, Harvard System: 634-636. Polecam dla dociekliwych! Informacje techniczne: jak wstawić przypisy w najpopularniejszych programach komputerowych MS Word (komercyjny) link OpenOffice (darmowy) link Przygotowywanie tłumaczeń to proces, który powinien uwzględniać wszelkie formalne zasady. Znajomość języka, jego symboliki i celu to podstawa dobrego przekładu. Od tłumaczy językowych wymaga się profesjonalizmu, więc zwykłe przelanie tekstu na papier czy zapisanie go w edytorze tekstowym, to za mało. Dbałość o szczegóły to wyraz wysokiej jakości wykonania w jakiej treść trafia do odbiorcy, powinna wykazywać fachowość. Akapity, spis treści i zasady zapisu interpunkcji to bezsprzecznie odzwierciedlenie profesjonalizmu autora przekładu. Należy także wiedzieć jak prawidłowo przygotować przypisy i bibliografię w tłumaczeniach. Tłumaczony tekst musi być konstrukcją szanującą powszechnie stosowane formy dobrze przygotowanego w tłumaczeniach to najczęściej parateksty. Gerard Genette w 1982 roku, zainicjował definicję paratekstu jako tekstu stanowiącego swoisty „akompaniament” do tekstu właściwego. Paratekstem może być tytuł, ilustracja lub właśnie Genette definiuje przypis następująco: „Przypis to wypowiedź o różnej długości (wystarcza jedno słowo) odnosząca się do bardziej lub mniej określonego segmentu tekstu i umieszczonaalbo obok niego, albo w odniesieniu do niego”.Polski literaturoznawca Henryk Markiewicz natomiast określa przypis „[…] jako tekst uzupełniający do jakiegoś jedno lub wielowyrazowego odcinka innego tekstu (nazwijmy go tekstem głównym),na co wskazują określone znaki graficzne — asteryski, frakcje górne cyfr, litery, numery wierszy tekstu głównego”.Na podstawie tych wyjaśnień można stwierdzić, że przypis jest różnej długości uzupełnieniem tekstu głównego, przy czym sam nie ma określonego rozmiaru i jest zaznaczany znakiem języków obcych wskazuje, że przypisy powinny znajdywać się u dołu strony: z angielskiego footnote, francuskiego note infrapaginale, niemieckiego Fuβnote. Polskie określenie przypis nie odwołuje się w żaden sposób do ulokowania różne typy przypisów, w swojej pracy z 2009 roku O przypisach tłumacza. Wprowadzenie do lektury. Elżbieta Skibińska dzieli przypisy:a) ze względu na czas powstania: przypisy do pierwszego wydania; przypisydo drugiego wydania; przypisy późniejsze; zdarza się często, że współistniejąobok siebie przypisy z różnych czasów, czasem ze wskazaniem datyumieszczenia przypisu, czasem bez niejb) ze względu na nadawcę: przypisy autorskie (uznane i odrzucane; autentycznei fikcyjne) i przypisy nieautorskie (allografy — autentycznei fikcyjne)c) ze względu na odbiorcę (głównie czytelnika tekstu)d) ze względu na typ tekstu (literacki; nieliteracki)e) ze względu na funkcję (wyłącznie allografy, informujące o okolicznościachpowstania tekstu lub komentarz autora przypisu)Różne są opinie na temat przypisów tłumacza. Niektórzy wskazują, że tłumacz językowy stosuje przypisy, ponieważ nie potrafi prawidłowo przełożyć tekstu. Inni natomiast, uważają, że stosowanie przez tłumaczy przypisów, odzwierciedla ich oczytanie i dążenie do poparcia prawidłowości tłumaczenia. Aby zniwelować opinie negatywne i pozytywne, należałoby wypośrodkować słuszność stosowania przypisów i uznać, że ich wykorzystanie powinno mieć miejsce wtedy, gdy nie ma innej możliwości na tłumaczenie. Może wynikać to z barier kulturowych i językowych, norm społecznych i stylu pomagają odbiorcy zrozumieć sens tłumaczenia, poznać to, co autor miał na myśli, doprecyzować znaczenie elementów opisów zawartych w tłumaczeniach. Dosłowne tłumaczenie nie jest często najlepsze i wymaga od tłumaczy, aby wykorzystali swoje umiejętności do wyjaśnienia niektórych treści zawartych w przekładach. Przypisy zapewne mogą stanowić formę wsparcia przy próbie przybliżenia prawidłowo przygotować przypisy w tłumaczeniach?Odnosząc się do innych prac, publikacji czy literatury, tłumacz musi zastosować przypisy. Prawidłowo przygotowane przepisy w tłumaczeniu, wskażą, że autor przekładu dogłębnie przeanalizował powierzoną treść. Warto znać kilka zasad, którymi rządzą się sposoby stosowania odznaczyć przypis używa się odsyłaczy. W odsyłaczu należy podać numer, literę lub gwiazdkę – wszystkie te powinny być zapisane we frakcji górnej. U dołu strony tożsamo zapisać odsyłacz i umieścić słownikowy, czyli wyjaśniający znaczenie znaczenie wyrazu, zdania, frazy w tekście źródłowym, podaje się po myślniku np.*hycel – osoba zawodowo zajmująca się wyłapywaniem rzeczowy pełni rolę objaśnienia np. postaci biblijnych, historycznych lub nazw własnych i mniej znanych pojęć. Przykładowo: *Midas – władca Frygii, bohater wielu mitów bibliograficzny dokumentuje wykorzystane pozycje autorskie, np.:Iwaszkiewicz P., Łoś W., Stępień M., Władcy i wodzowie starożytności. Słownik, WSiP, Warszawa 1998, s. 267Przypis informacyjny objaśnia zastosowanie znaczeń i rozwiązań, np.: *Fotografię budynku zamieszczono na s. 45Odnośnik umieszcza się bezpośrednio (bez przerwy, tzw. spacji) za wybranym członem: słowem, frazą bądź wyrażeniem, a przed następującym po nim znakiem tej reguły jest kilka wyjątków. Odnośnik stawia się po następujących znakach interpunkcyjnych:cudzysłów,nawias,znak zapytania,wykrzyknik, (frakcję górną) formatuje się tak jak tekst główny, bez wyróżnienia pogrubieniem czy pochyleniem. Z kolei numerację przypisów powinno się stosować konsekwentnie w obszarze poszczególnych najczęściej umieszcza się u dołu stron, na których występują poszczególne odnośniki. Rzadko stosuje się je na końcu rozdziałów lub publikacji. Składane są takim samym krojem jak tekst główny, ale stosuje się mniejszy stopień pisma – zazwyczaj o jeden lub dwa punkty. Pomaga to w przejrzystości treści w tłumaczeniach – czym jest?Bibliografia to obowiązkowy element utworów piśmienniczych mających charakter informacyjny lub naukowy. Bibliografia w tłumaczeniach ma na celu umożliwienie weryfikacji zawartych w nich treści. Autorzy przekładów tworzą je nie tylko na podstawie własnej wiedzy i doświadczenia, czasem muszą zasięgnąć do prac innych autorów. Szczególnie specjalistyczne tłumaczenia wymagają poparcia np. w naukowych obowiązkowe jest podanie źródła, z którego pobrało się potrzebne informacje. Należy utworzyć określony zestaw informacji, które nazywane są opisem skład pełnego opisu bibliograficznego wchodzą konkretne elementy: autor, tytuł, współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania:autor – podaje się nazwisko autora, jego imię lub inicjał. Zdarza się, że nazwisko zostaje pominięte i od razu zaczyna się od tytułu. Ma to miejsce, gdy autorów jest wielu, przy pracach – zapisać należy go w pełnym oryginalnym brzmieniu. W tytułach obcojęzycznych można, w nawiasie kwadratowym, podać – tłumacze i redaktorzy będący współtwórcami. Wymienia się ich nazwiska oraz imiona/ wydania – wykorzystywany jest zapis cyframi arabskimi. Jeśli wydanie jest pierwsze, nie trzeba go tomu – używa się skrótu „t.” oraz cyfr – wpisuje się nazwę wydawcy lub powszechnie stosowane skróty (o ile zostaną odczytane bez ryzyka nierozpoznawalności). [ – skrót oznaczający bez wydania – najczęściej zapisuje się miasto, w którym publikacja została wydana. [ – skrót oznaczający bez miejscarok wydania – cyframi arabskimi określony rok wydania. [ – skrót oznaczający bez w tłumaczeniach – przykłady opisów bibliograficznychRóżne publikacje, źródła, ilość autorów, nośnik tekstu czy forma – mają wpływ na to jak powinien wyglądać opis bibliograficzny w tłumaczeniach. Poniżej kilka przykładów:Opis bibliograficzny książkiOsuchowska B., Poradnik autora, tłumacza i redaktora, Inicjał, Warszawa artykułu w pracy zbioroweParuch Waldemar, Konflikty unicestwiające w piłsudczykowskiej myśli politycznej, [w:]Oblicza i koncepcje rozwiązywania konfliktów w polskiej myśli politycznej XX wieku, red. M. Strzelecki, Bydgoszcz 2000, s. z encyklopediiZych Adam, Afazja, [w:]Encyklopedia pedagogiczna XXI w., t. 1,Warszawa 2003, s. poznawczy, [w:] Okoń Wincenty, Nowy słownik pedagogiczny, Warszawa 1998, w internecieMalarz Daniel, Wirtualna historia malarstwa, [online], dostępny w Internecie: [dostęp 14 lutego 2019].

przypis do przypisu z innej książki